Gustav Mahler był jednym z największych symfoników w całej historii muzyki, a także kontynuatorem tradycji wokalno-instrumentalnej Ludwiga van Beethovena.

Ten austriacki kompozytor i dyrygent przyszedł na świat 7 lipca 1860 r. w małym miasteczku Kalište niedaleko Humpolca (Cesarstwo Austriackie). W wieku 6 lat zaczął uczyć się muzyki, a 9 lat później wstąpił do Konserwatorium Wiedeńskiego, studiując tam grę na fortepianie oraz sztukę kompozycji. Następnie podjął naukę na Uniwersytecie Wiedeńskim na wydziale muzykologii. Uczył się również prywatnie u A. Brucknera. Wówczas powstały jego pierwsze dzieła, takie jak:

• Preludium symfoniczne, tzw. zaginiona symfonia („Symfonia nordycka”),
• kantata „Das klagende Lied”,
• opera „Die Argonauten”,
• sonata skrzypcowa,
• Kwartet fortepianowy.

Po ukończeniu studiów Mahler poświęcił się głównie swojej karierze kapelmistrzowskiej, stawiając przede wszystkim na występy w operze. W 1880 r. miał miejsce jego debiut dyrygencki w Bad Hall. Pięć lat potem podjął pracę jako asystent Artura Nikischa w Lipsku. W 1888 r. został dyrygentem opery w Budapeszcie, a w 1891 r. przeniósł się do Teatru Miejskiego w Hamburgu. W czasie tych licznych przeprowadzek udało mu się skomponować 3 symfonie: „I” zwaną „Tytanem”, „II” zwaną „Zmartwychwstaniem” i „III Symfonię”.

Rok 1897 okazał się być dla Mahlera bardzo szczęśliwym, gdyż dostał angaż do Opery Wiedeńskiej jako jej nowy dyrektor. To właśnie on podniósł tę placówkę do rangi pierwszej europejskiej sceny operowej. W tym ważnym dla niego czasie nie przestawał również komponować. Stworzył wówczas m.in. kilka cykli pieśni (np. „Pieśni na śmierć dzieci”), a także 5 symfonii („IV”, „V”, „VI” zwana „Tragiczną”, „VII e-moll, czyli Pieśń nocy”, „VIII Es-dur- Symfonia tysiąca”). W 1907 r. Mahler przeniósł się do USA, gdzie objął stanowisko kierownika muzycznego w New York Philharmonic Society. Jego ostatnimi kompozycjami były” „IX symfonia”, „Pieśń o ziemi”, a także niedokończona „X symfonia”. Artysta zmarł 18 maja 1911 r. w Wiedniu.

Mahler był twórcą późnoromantycznej muzyki, przede wszystkim symfonicznej. Upodobanie artysty do łamania stylów czy ironicznych aluzji burzyło granicę między XIX-wieczną a XX-wieczną muzyką. Jego dzieła były komponowane głównie pod wpływem silnych emocji, które wiązały się z życiowymi tragediami kompozytora (np. ze śmiercią brata, nieudanym małżeństwie z Almą Schindler, utracie czteroletniej córeczki Marii Anny).

Gustav Mahler – „Blumine”: