Karol Szymanowski był polskim kompozytorem i pianistą. Należał do grupy kompozytorów Młodej Polski i inspirował się muzyką ludową, renesansową i starożytną.
Karol Maciej Szymanowski przyszedł na świat 3 października 1882 r. w Tymoszówce (Ukraina) w rodzinie o szerokich zainteresowaniach muzycznych. W 1889 rozpoczął naukę gry na fortepianie początkowo pod kierunkiem ojca, potem już w szkole muzycznej w Elizawetgradzie u Gustawa Neuhausa, który odkrył u niego zdolności kompozytorskie.
W latach 1901-1905 Szymanowski studiował u Marka Zawirskiego (profil: harmonia) oraz u prof. Zygmunta Noskowskiego (profil: kontrapunkt i kompozycja) w Warszawie. Wówczas pod wpływem spotkania z R. Straussem skomponował swoje pierwsze symfonie (m.in. Wariacje b-moll op. 3, Sonatę fortepianową nr 1 c-moll op. 8, Uwerturę koncertową E-dur op. 12, Sonatę d- moll op. 9 i Fantazję op. 14). W tym samym czasie zapoznał się także z m.in. Witkacym, Stefanem Żeromskim, Arturem Rubinsteinem i Grzegorzem Fitelbergiem. Z tym ostatnim oraz z Ludomirem Różyckim, a także Apolinarym Szeluto założył w 1905 r. Spółkę Nakładową Młodych Kompozytorów Polskich, zwaną „Młodą Polską”. Mecenat nad grupą objął W. Lubomirski.
W 1912 r. Szymanowski osiedlił się w Wiedniu. W kolejnych latach wiele podróżował. We Francji zainteresował się impresjonizmem i muzyką C. Debussy`ego, co przyczyniło się do powstania takich utworów jak: Nokturn i Tarantela op. 28, Dwanaście etiud op. 33 na fortepian, Pieśni miłosne Hafiza op. 26, Kwartet smyczkowy nr 1 op. 37 , Sonata fortepianowa nr 3 op. 36, opera Hagith oraz słynny
Koncert skrzypcowy nr 1 op. 35.
W 1917 r. na zawsze opuścił swoją rodzinną Tymoszówkę. Dwa lata później przeprowadził się do Warszawy. W 1922 r. kompozytor zakochał się w Zakopanem, do którego w kolejnych latach regularnie przyjeżdżał. Wówczas także skupił się na polskiej muzyce ludowej, głównie kurpiowskiej oraz podhalańskiej, tworząc m.in. balet Harnasie, pantomimę Mandragora op. 43, Pieśni kurpiowskie, Stabat Mater op. 53, operę Król Roger, cykl pieśni Słopiewnie.
W latach 1927-1929 był rektorem Konserwatorium Warszawskiego, a w latach 1930-1932 – Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie. W 1930 r. przeniósł się na stałe do Zakopanego. W kolejnych latach wiele podróżował, koncertując m.in. w Belgii, Francji, Niemczech, Norwegii czy Włoszech. Wówczas również powstały jego ostatnie utwory: Litania do Marii Panny op. 59, Koncert skrzypcowy nr 2 op. 61, Symfonia nr 4 op. 60, Dwa mazurki op. 62 na fortepian.
K. Szymanowski zmarł 29 marca 1937 r. w sanatorium w Lozannie.
zaaebiste