Klasyczna muzyka poważna rozwinęła się w okresie pomiędzy romantyzmem a barokiem. Początek epoki klasycyzmu wyznaczył styl muzyczny nazywany galantem, który powstał w 1720 r.

Tego rodzaju muzyka poważna miała być wesoła, elegancka, przyjemna i prosta w odbiorze, a także wprowadzać w dobry nastrój. W tym celu do jej tworzenia wybierano fakturę homofoniczną.

Najważniejszymi kompozytorami stylu galant byli: Johann Christian Bach, Giovanni Battista Sammartini, Giovanni Battista Pergolesi, Nicolà Porpora, Baldassare Galuppi, Luigi Boccherini, Johann Adolf Hasse, Johann Schobert i Georg Christoph Wagenseil. Z galantu narodziła się następnie klasyczna muzyka poważna.

Klasycyzm w muzyce obowiązywał od 1750 r. do 1820 r. Po minionym stylu muzycznym zaczęto odchodzić od kontrastów i obfitości form w stronę czystej symetrii, przejrzystości i zrównoważonych środków artystycznych. Kompozytorzy muzyki poważnej zaczęli preferować muzykę homofoniczną, odchodząc tym samym od polifonii. Najpopularniejszymi gatunkami muzycznymi stały się: opery, koncerty, symfonie, wariacje, ronda i sonaty. Trzy ostatnie z tych form muzycznych do dziś zwane są formami klasycznymi. W tamtym okresie nastąpił również rozwój muzyki instrumentalnej. Do jej tworzenia wykorzystywano przede wszystkim puzon, organy, klarnet i flet piccolo. Do głównych ówczesnych kompozytorów muzyki poważnej zalicza się Wolfganga Amadeusa Mozarta, Ludwiga van Beethovena i Josepha Haydna (tzw. klasycy wiedeńscy), za sprawą których stolicą klasycznej muzyki poważnej stał się Wiedeń.

W Polsce w okresie klasycyzmu narodziła się muzyka symfoniczna, której twórcami byli A. Milwid i W. Dankowski, opera (za sprawą M. Kamieńskiego, W. Lessela i S. Stefaniego) oraz muzyka fortepianowa wykonywana i tworzona przez M. Szymanowską, M. K. Ogińskiego. Za granicą oprócz trzech słynnych klasyków wiedeńskich komponowali także: Carl Philipp, Emanuel Bach oraz Luigi Boccherini.

„Klasyczny” pochodzi od łac. „classicus”, czyli „doskonały”. To właśnie chciano wprowadzić do nowej odmiany muzyki poważnej, która od tej pory miała być oparta na klarowności, symetrii i równowadze. Do głównych cech klasycznej muzyki poważnej należą: rozkwit muzyki instrumentalnej oraz rezygnacja z basso continuo (partie instrumentów harmonicznych są już precyzyjnie zapisywane).

Epoka klasycyzmu wprowadziła nowe gatunki i formy muzyczne, takie jak: kwartet smyczkowy, uwertura koncertowa, symfonia, pieśń kameralna i „Singspiel”, czyli rodzaj opery tworzonej w jęz. niemieckim (połączoną z mówionymi dialogami oraz zazwyczaj zabawną fabułą). Wprowadzono również nowe instrumenty w postaci klarnetu i pianoforte.

Klasyczną muzykę poważną najbardziej ukazuje twórczość Wolfganga Amadeusza Mozarta. Cechowało ją m.in.:

• prostota i naturalność,
• głębia ekspresji,
• zgodne połączenie śpiewności i blasku,
• doskonała instrumentacja,
• klarowność formy.

Synteza tych cech polegała na równowadze wszystkich elementów muzyki, których piękno i doskonałość do dziś stanowi wzór muzyki poważnej.